Cimcime'yi, Cuma günü öğleden sonra ziyarete gittiğimde onu kaybettiğimizi öğrendim.
Bülent Bey,kendisi eşlik etmeden yukarı çıkmama izin vermedi, beni alıştırmaya çalıştığını fark ettim, "Cimcime öldü mü" diye sordum.
Çok çok üzüldüm,kızımla başbaşa kaldım. Onu kaybettiğimi bildiğim halde sanki yaşıyormuş ta ayaklarımın altında dolaşıyormuş gibi geldi. Sanki orada yatan başka bir kediydi. İnanamadım.Vücudu henüz soğumamıştı, sevdim, okşadım. Sonra Aytül beni almaya geldi. Kızımla başını, kulaklarını, patilerini öperek vedalaştım.
4 yorum:
çok üzüldüm, başınız sağolsun.
yaren kaybetmek çok zordur bilirim.
yeni pisinizi de öpüyorum, hem onun bir yuvası oldu, hem sizin bir yareniniz, ne güzel..
Sevgili Femme Noir, yaşayan bilir değil mi? Çok çok teşekkür ederim!
Sizin Sofi'niz de çok şeker!
Allah bağışlasın!
Sevgiyle kalın!
oy kuzum benim çok üzüldüm şimdi nasılda severdin onu rahat vermezdi bilgisayarda nasılda kıskanırdı değil mi
ama yumak gelmiş hoş gelmiş mutluluk gelmiş biraz olsun sana
sevgilerim kocamann
Yeşimciğim, evet tatlım, çok kıskanırdı, rahat vermezdi ama bilgisayar ile tanışmayı tercih etmemişti! Şimdi Yumak, yazı yazarken, ileti okurken, sizleri ziyaret ederken, müzik dinlerken hep kucağımda! Kıskanmasın diye!
İkisinin de yeri apayrı! Yumakçık, teselli ikramiyesinden çok daha fazlası benim için! Onunla ilgilenirken üzüntümü bir süreliğine de olsa unutuyorum!
Yumak, bana Tanrı'nın bir armağanı!
Çok teşekkür ederiz ablası! Biz de sana kocaman sevgilerimizi yolluyoruz!
Yorum Gönder