İnsanlar kargaları sevmemiştir.
İnsanlara dik dik bakan, siyah renkli türleriyle çevrede dolaşan kuşlar sevilmemiştir.
Hep büyücülere, falcılara, kuşku uyandıran kişilerin yanına yakıştırılmıştır.
Oysa insanlar kuşların çoğunu sever.
Küçük serçeler cıvıldaşırken ekmek kırıntıları verirler.
Güvercinler uğurlu sayılır.
Barışın simgesi de güvercindir.
Kumrular aşk konusunda örnek gösterilir.
Kartal gücün simgesi olmuştur.
Martılar deniz kıyılarının süsüdür.
Ama kargalar? Hayır. Bizden uzak olsunlar.
Ama kargalar da işte bu tutuma aldırmamışlardır
Kentlerin her yanına yayılmışlardır.
Onları kimse beslemez, kimse yanına yaklaştırmaz.
Ama kargalar kendi başlarının çaresine bakarlar.
Bize verdikleri ilk ders de budur:
DAYANIKLILIK.
Hiç kimseden bir şey beklemeden hayatta kalma sanatı.
Kargalar bu sanatın ustalarıdır.
Sevilmedikleri halde, beslenmedikleri halde, korunmadıkları halde yaşamlarını sürdürürler.
İyi de bunu nasıl başarırlar?
Zekâları ile.
En zeki hayvanlardandır.
Aptal karga imgesi yanlıştır.
Kargalar dörde kadar saymayı öğrenen bir kuştur.
Zekâları ile bir, dikkatleri ile iki.
Yediklerini yerler, yemediklerini gömer, biriktirirler.
İkinci ders de budur:
YARININI DA DÜŞÜNECEKSİN.
Birbirleri ile güçlü bir dayanışmaları vardır.
Birisine bir şey olsa hepsi çevresine üşüşüp yardım etmeye çalışır:
TÜRDEŞLERİNE DESTEK OLACAKSIN.
Kendilerine yapılan kötülüğü de, iyiliği de unutmazlar.
Bir kargaya kötü davranan birisi bütün kargaların saldırısına uğrar.
Bu da onların çok yaşanan özelliğidir.
Bize de ondan bir ders çıkar:
SANA YAPILAN İYİLİĞİ DE, KÖTÜLÜĞÜ DE UNUTMAYACAKSIN.
Kargalar böyle diyor, ama biz de bu dersi daha insanca okuyalım:
İyiliği unutmayalım, kötülüğü -eğer kalıcı değilse- unutmayı yeğleyelim.
Ama KARGALAR bize neler öğretiyor?
Kulak verelim ve ÖĞRENELİM...
ERDAL ATABEK
